Van ontkenning naar erkenning: “Een eetstoornis? Dat heb ik helemaal niet! Maar ik zat er middenin.”
Mijn eetstoornis begon toen ik rond de 15 jaar was. Een dierbaar iemand overleed en ik kon niet goed omgaan met zulke zware emoties. Sinds dat moment heb ik een hele slechte relatie met eten opgebouwd. Door de jaren heen kwamen daar allerlei factoren bij, waardoor mijn relatie met voeding steeds verstoorder werd.
Na zes jaar hiermee rondgelopen te hebben, was er iemand in mijn omgeving die tegen mij zei: “Charis, dit kan niet langer zo. Ik denk dat je hulp moet zoeken.” Ik ben toen naar de huisarts gegaan en zij heeft mij doorverwezen naar Co-eur. Toen ik het eerste mailtje kreeg en zag dat Co-eur gericht is op eetstoornissen, dacht ik nog: “Huh, een eetstoornis? Maar dat heb ik helemaal niet!”
Uiteindelijk kwam ik in behandeling bij Co-eur waar ik de diagnose boulimia kreeg. Op dat moment klopte die diagnose ook. Alleen werd de eetstoornis steeds hardnekkiger in mijn hoofd en mocht ik steeds minder van mijzelf (lees: van de eetstoornis). Al vrij snel veranderde de diagnose van boulimia in atypische anorexia.
Ik werd behandeld door mijn psychotherapeut, de diëtist, had een paar sessies bij de PMT-therapeut, uiteindelijk ook wat gesprekken met de psychiater en werd daarnaast gezien door de verpleegkundige en de arts. Ze hebben allemaal hard hun best gedaan om mij te helpen de eetstoornis te beperken. Alleen was de eetstoornis op dat moment zo sterk dat ambulante begeleiding niet meer voldoende was.
Ik werd toen doorverwezen voor een klinische opname om te kijken of daar de eetstoornis doorbroken kon worden. Ik vond dat heel spannend en moeilijk, ook omdat ik tijdelijk weg moest bij Co-eur. Maar ergens wist ik ook wel dat dit echt nodig was en ze me niet zomaar zouden doorverwijzen. In de kliniek is het gelukt om de eetstoornis deels te doorbreken. Er werd ruimte in mijn hoofd gecreëerd om het gevecht tegen de eetstoornis aan te kunnen gaan!
Na de klinische opname kon ik terug in behandeling bij Co-eur. Daar kon ik met hulp van het team verder vechten tegen de eetstoornis om mijn gezonde en leuke leven weer terug te krijgen. Is dat een makkelijke weg geweest? Bij lange na niet! Maar was dit het waard? Absoluut!
Na de behandeling bij Co-eur was de eetstoornis niet meteen weg. Wel heb ik daar genoeg handvaten en inzichten gekregen om er zelf mee verder te kunnen. Nu, een jaar later, heb ik nog steeds moeilijke dagen ertussen. Maar ik weet nu dat dit geen terugvallen zijn. Het mag soms even moeilijk zijn en die moeilijke momenten gaan ook weer over, juist door er niet naar te luisteren.
Je kunt echt van een eetstoornis herstellen. Uit ervaring kan ik zeggen dat herstel écht de allerbeste keuze is die je kunt maken!
